In mijn tekstschrijversbestaan heb ik al zo vaak een offerte verstuurd. Toch blijf ik dat misschien wel het moeilijkste deel van mijn werk vinden. Hoe hoog zet je in? Hoeveel geef je alvast prijs? Wat stuur je mee? Deze week een mooie opdracht gemist, schrijven over aquathermie. En dat had achteraf niet gehoeven.
Een oud-opdrachtgever deed nota bene een mooie aanbeveling voor me. Maar helaas, een ander viel in de prijzen met een offerte die kennelijk aantrekkelijker was, niet alleen door een lager tarief maar ook door het meesturen van voorbeelden. Aan dat laatste had ik deze keer niet gedacht. Te veel bezig met inlezen, beschrijven van werkzaamheden, proces en planning, voor mezelf een ‘proeflapje’ maken, rekenwerk. In het uiteindelijke voorstel gaf ik duidelijk ruimte voor onderhandeling, maar die werd niet benut. Dom van mij en jammer. Ik wist het toch: show, don’t tell. Ook jammer voor de opdrachtgever trouwens 😉. Hopelijk volgende keer meer succes.
Dit stukje zal mijn vindbaarheid niet opkrikken naar de top-10 in welke zoekmachine dan ook. Maar een al twee jaar bungelende cliffhanger is ook maar niks. Hoog tijd voor de ontknoping.
Echte kunst
Om de clou meteen maar weg te geven: het is gelukt: een nieuw gezicht voor online. En was fotografe Annette van Erkel twee jaar geleden nog vrijwel onvindbaar op het wereldwijde web, inmiddels heeft ze een eigen plekje op de website exto.nl, een verzamelwebsite voor kunstenaars. Echt, ze maakt zulke mooie foto’s! En ik ben dus in het gelukkige bezit van een van haar vroege kunstwerken. Ik was zeg maar een soort proeflapje, een etude, een vingeroefening. Gelukkig kan ik nu ook eindelijk fatsoenlijk naar haar verwijzen. Bekijk hier het prachtige werk van Annette van Erkel! En hoewel haar fotoshoot met mij alweer bijna twee jaar geleden is, lijkt mijn ‘nieuwe’ portret nog steeds verbluffend goed. Maar dat hadden degenen die mij kennen natuurlijk allang gezien.
Tot mijn stomme verbazing werd ik pas geleden aangesproken door een wildvreemde dame: ze herkende mij uit de kerk in mijn geboortedorp. Enig rekenwerk leerde me dat het toch minstens 45 jaar geleden is dat ik daar kwam. Ook mijn fotoprogramma doet het feilloos: alle foto’s selecteren waar mijn gezicht op staat, ook al zijn ze meer dan 10 jaar oud. Kennelijk blijft je kern herkenbaar.
Een nieuw gezicht
Maar toch. Al lijkt mijn online gezicht te suggereren dat ik de eeuwige jeugd heb, de spiegel weet wel beter. Mijn buitenkant verandert. Het nieuwe grijs, een rimpel hier en daar: na zeven jaar vind ik het tijd voor nieuwe professionele foto’s voor mijn website en social media.
Klik
Daarvoor ging ik op zoek naar een goede portretfotograaf die bij mij past en met wie ik een klik heb, zoals ik me dat ook met opdrachtgevers wens. Dan kom je immers tot het beste resultaat, én is het voor beide partijden plezierig werken. Dat geldt voor beelden net zo goed als voor teksten. Nieuwe beelden betekent ook opnieuw nadenken over wat je wilt. Het is met zo’n foto net als met een echte ontmoeting: de eerste indruk is bepalend voor het verdere contact. Wie ben je, wat voor klanten wil je, maak je een klik?
What you see is what you get
Ik geloof dat mijn gevoel daarover in de loop der jaren niet erg veranderd is. Wel ben ik me nu bewuster van wat ik wil: professionaliteit, zonder opsmuk. Een plaatje waar je iets van mijn interesse in kunt zien: een voorliefde voor water en groen, buiten zijn. En een afspiegeling van mij als persoon: vriendelijk, vrolijk, aandachtig. Dus: geen vakantiekiekje of privéplaatje van een strandwandeling, maar een goed geschoten portret, scherp, niet geposeerd, naturel. What you see is what you get. En als het effe kan: met een grapje.
Keuzestress
Gisteren was dus de fotoshoot, in Meer en Bosch, Kijkduin. Een prachtige plek, een prachtige dag, én een klik met de fotografe, Annette van Erkel. Ik kan niet wachten tot ik de foto’s in mijn mailbox heb. Ik weet nu al zeker: het wordt moeilijk kiezen.
Op de radio (was het in De Taalstaat?) hoorde ik een paar dagen geleden het gedicht ‘Vreemdeling’ van Paul Rodenko. Het raakte me zo dat ik mezelf een bundel van hem beloofde. En ik verheugde me op het poëzieweekgeschenk van Tom Lanoye.
Dus toog ik vanmiddag vol blijde verwachting met mijn rugzakje naar de plaatselijke boekhandel. Poëzieweek, dus er was vast een hele tafel opgetuigd met mooie bundels. Ik slenterde langs de Top-10, langs Actueel en nog het een en ander. Achter in de winkel aangeland had ik de poëzietafel nog steeds niet ontdekt. Had ik iets gemist? Terug naar voren – nee, geen tafel met gedichten. In de kasten dan? Zoekend gleden mijn ogen langs de bordjes erboven: Koken, Reizen, Psychologie, Literatuur. Géén Poëzie. In één van de Literatuurkasten dan? Na de z ontwaarde ik aan het begin van een plank een onopvallend tussenzetbordje: Poëzie. Yes! De voorraad begon met J.C. Bloem – om al aan het eind van diezelfde plank te eindigen met twee dikke delen Willem Wilmink. Daaronder nog een centimeter of vijftien met dunne bundeltjes van Toon Tellegen. Dat was het.
Wat een armzaligheid. De miezer buiten maakte me niet vrolijker. Mijn lege rugzak hupte op en neer, zuchtend strelend langs mijn jas.
Ik kreeg vanmorgen een mailtje. Van een ‘online review community’. Het schijnt dat ik een profiel bij ze heb, en dat ik daarop kan inloggen om mijn privacy-instellingen aan te passen.
Nooit van ze gehoord, geen idee hoe ze aan mijn e-mailadres komen en hoe ik een profiel bij ze kan hebben. Maar met de AVG (Algemene Verordening Gegevensbescherming) in aantocht gaat mijn privacy ze kennelijk erg aan het hart.
Wat nu gedaan?
Ik zit in een spagaat. Als ik niks doe weet ik niet welke gegevens deze club van mij heeft én ga ik zwijgend akkoord met hun voorwaarden. Maar hoe moet ik wel iets doen? Ik durf niet eens ‘inloggen’ aan te klikken bij ze. Het ziet ernaar uit dat deze community dus vooral haar eigen gegevens beschermt.
Uw gegevens bij mij
Als ik uw gegevens heb, zijn dat alleen uw zakelijke gegevens: naam en bedrijfsnaam, e-mailadres, telefoonnummer (voor zover ik weet: zakelijk), en soms uw werk-/postadres en uw functie. Ook interviewopnames bewaar ik. De gegevens dus die u zelf aan mij hebt laten weten, en die ik alleen gebruik om zakelijk contact met u te onderhouden in het kader van mijn tekstactiviteiten. En om na gedane arbeid een factuur te kunnen sturen – ook al heeft u die misschien liever niet.
Verwijderen
Hebt u ooit zakelijk contact met mij (als ‘Klare Taal’ of ‘De Schrijflijn’) gehad en wilt u niet dat ik uw gegevens bewaar? Laat dat gerust weten. Een mailtje of telefoontje is genoeg.
Zelden heeft hetgeluid van de telefoon me zo blij gemaakt als vandaag. Alles doet het weer. Soms is e-mail praktischer, maar ik vind direct telefonisch contact vaak fijner: het is sneller en het veroorzaakt minder misverstanden. Ook voor mijn interviews is de telefoon natuurlijk onmisbaar. En de mobiel haalt het niet bij de vaste lijn qua geluidskwaliteit en qua gevoel.
De verhuizing verloopt niet helemaal op rolletjes. De internetaansluiting is er nu, maar de telefoonaansluiting werkt nog niet. Ik ben dus tijdelijk alleen bereikbaar via e-mail of Twitter. Met u hoop ik dat dit probleempje snel opgelost is.
Vanavond was de nieuwjaarsbijeenkomst van ‘mijn’ ondernemersvereniging in Leiden, de OVBD. Een geanimeerde en inspirerende bijeenkomst zoals ik dat gewend ben van mijn cluppie: met inhoud én gezelligheid. Er lijkt een nieuwe gewoonte te ontstaan: elk jaar krijgt zijn eigen thema mee.Lees verder “Inspiratie uit de ondernemersvereniging”
Mijn eindejaarskaart van een jaar geleden was geïnspireerd op het Chinese Jaar van de Haan.
Ik citeer:
Wij kunnen je niet de toekomst voorspellen.
Maar we wensen je voor 2017:
Creativiteit – laat ze maar komen die sprankelende ideeën!
Moed – om te kiezen en verandering aan te durven.
Daadkracht – om te doen wat goed is voor jezelf en anderen.
Ik kon toen niet voorzien hoezeer die tekst voor mij van toepassing zou zijn. Mijn 2017 was een jaar van veel veranderingen. Voor u is het belangrijkste nieuws dat ik per 1 januari 2018 uit Klare Taal ben gestapt en verder ga als De Schrijflijn.
Klare Taal…
Twaalf jaar geleden, op 1 januari 2006, begon mijn tekstschrijversbestaan, bij Klare Taal. Klare Taal bleek een klinkende naam, en van mijn collega’s heb ik veel geleerd, vooral over structuur aanbrengen in de aanpak van grote tekstprojecten en over het omgaan met opdrachtgevers. Daarnaast waren de persoonlijke contacten heel plezierig. Maar na al die jaren begon het te kriebelen, ik had behoefte aan verandering. Dus Klare Taal Leiden…
… is nu De Schrijflijn
Mijn adres en mijn KvK-inschrijving zijn veranderd. Maar ik heb een vaste klantenkring die me telkens weer weet te vinden, en mijn eigen huis blijft mijn uitvalsbasis. En natuurlijk blijf ik als vanouds met u meedenken over de beste tekst.
Dus: een nieuw begin? Ja. Maar eigenlijk gaan we gewoon door alsof er niets gebeurd is.
